(Hildegard)
Feestdag: 17 september
Ook de ‘Sibille van de Rijn’ genoemd. Zij werd geboren in 1098 bij Alzey als dochter van graaf Hildebert van Germersheim en overleed in 1179 in het klooster van Rupertsberg bij Bingen. Vanaf haar achtste opgevoed in het benedictinessenklooster Disibodenberg, werd zij er na de dood van de Zalige Jutta abdis van en stichtte nadien zelf enkele kloosters. Zij was een begaafde mystica, een profetes en raadgeefster van vorsten en bisschoppen. Zij publiceerde talrijke natuurwetenschappelijke en medische werken, schreef poëzie en componeerde muziek, zodat ze soms met een luit of met muziekpartituren wordt afgebeeld.
Hildegardis wordt voorgesteld in zwart benedictinessenhabijt met witte onder- en zwarte bovensluier. Veel voorkomende attributen zijn: een kerkmodel (als kloosterstichteres), drie stralende torens (haar kloosters), een abdissenstaf, een ganzenveer en een boek (haar publicaties), een duif (goddelijke inspiratie), een kroon of tiara (symbool van de machtigen der aarde die haar om raad vroegen – de kroon zinspeelt eveneens op haar adellijke afkomst), een lantaarn en vlammen boven haar hoofd of op de borst, die herinneren aan een visioen dat ze op 42-jarige leeftijd had en waardoor ze plots alle heilige geschriften begreep.
Sommige afbeeldingen tonen haar terwijl ze aalmoezen uitdeelt of een brief aan de bode geeft, een zinspeling op haar uitgebreide correspondentie met pausen, bisschoppen, koningen en andere vooraanstaande figuren. Soms wordt ze voorgesteld in het gezelschap van de H. Bernardus van Clairvaux, die haar steeds in bescherming nam tegen de vele aantijgingen die haar tijdens haar leven te beurt vielen. Ofwel biedt zij hem een boek aan, ofwel leest hij een van haar geschriften na. Vanwege haar wetenschappelijke teksten en haar talenkennis is Hildegardis van Bingen de patrones van natuurwetenschappers, filologen en esperantisten. Dat laatste ook omdat zij een eigen taal samenstelde, bestaande uit een mengeling van Duits en Latijn. Zij werd aangeroepen voor goede raad.