Campagne Broederlijk Delen – 5e zondag in de veertigdagentijd

Bio in Bourzanga?

Jammer genoeg is er ook een keerzijde aan het succes van de tuintjes. De aarde is vermoeid door het jarenlange bewerken met chemische producten, zoals meststoffen en pesticides. Bovendien zijn deze producten erg slecht voor de gezondheid van de boeren.

Amssetou heeft de vrouwen van Bourzanga overtuigd van de vele voordelen van biologische landbouw: “Het kost veel tijd en energie, maar dat is niet erg. We hebben nog een lange weg te gaan, maar we zijn allemaal heel enthousiast om eraan te beginnen.” Langzaam maar zeker zetten ze de omschakeling naar bio in. De vrouwen telen nu afwisselend andere gewas­sen zodat de grond minder snel uitput. Door lokale planten en natuurlijke mest van hun eigen veestapel te gebruiken, verho­gen ze de vruchtbaarheid van de grond. De oogst blijft even groot, maar de vrouwen maken minder kosten. Daardoor is de winst hoger. De kleinere biologische ajuinen bewaren zelfs een stuk langer dan de grotere, chemisch bemestte variant.

Ieder jaar weer onzeker

Het enthousiasme van de vrouwen wordt getemperd door onzekerheid: vrouwen mogen volgens de traditie zelf geen grond bezitten. Dat bemoeilijkt de overschakeling naar bio­logische landbouw. Ook Amssetou maakt zich zorgen over de toekomst: “Heel het dorp zag ons succes in de tuinen, ook de eigenaars van de gronden. Jaar na jaar geven ze de vrouwen andere grond, op steeds grotere afstand van de waterpompen. De mannen bewerken vervolgens zelf het goede stukje grond dichtbij het meer.” En dat is dik tegen de zin van Amssetou en de andere vrouwen die keihard hebben gewerkt om de grond bij het meer opnieuw vruchtbaar te maken. “De vrouwen willen de garantie dat ze volgend jaar hetzelfde stukje grond kunnen bewerken zodat ze de resultaten van al hun zware inspanningen zien. En de vruchten ervan kunnen plukken.”

Geef haar een stem

Vrouwen zoals Amssetou zorgen voor het huishouden, werken mee op het veld en verkopen de oogst op de markt. Vrouwen zijn de spil van het Burkinese landbouwgezin en spelen een cruciale rol in de strijd voor voldoende eten en inkomsten. Onderzoek wijst ook uit dat de overlevingskansen van kinderen met 20 % toenemen wanneer een vrouw mee beslist over de gezinsuitgaven¹.

Toch worden vrouwen het zwaarst getroffen door discrimi­natie en een diepgewortelde ongelijkheid. Ze hebben zelden een eigen inkomen en niet de middelen of kennis om zelf iets op te starten. Grond behoort traditioneel toe aan de man. Het veld en de opbrengst ervan zijn dus automatisch zijn eigen­dom. Als het gaat om de besteding van die inkomsten, heeft de vrouw dan ook heel weinig te zeggen.

Daarom richt ADIF zich op het verbeteren van de dialoog binnen het gezin. Vrouwen zoals Amssetou kunnen zo mee beslissen over zaken die hun leven en dat van hun kinderen beïnvloeden. Ook Amssetou vindt het evident dat ze mee kiest hoe het gezamenlijke inkomen wordt besteed. Ze kiest er resoluut voor om het te spenderen aan gezond voedsel en onderwijs voor haar kinderen. “Mijn hele gezin wordt er beter van”, aldus Amssetou.

Vijfde zondag in de veertigdagentijd

Marta – Maria

• Burkina Faso voert hard strijd om te overleven, tegen de weerbarstige natuur. Een strijd tegen de dood, zegt de bijbel. Bij Ezechiël is een volk in ballingschap als een dal vol doodsbeenderen. Maar hij ziet het herleven: Gods geest geeft nieuwe adem.

• Johannes ziet het Joodse volk kreunen onder de Romeinse bezetting en vertelt over Lazarus: de leidende klasse van een bedreigd volk, dodelijk ziek. De zussen Marta en Maria staan voor de bezorgde messiaanse gemeenschap. Jezus gaat naar Lazarus toe, maar is te laat. Het lijkt hopeloos.

• Ook wij moeten vaak door een hopeloze situatie. Denk aan de oorlog in Syrië, de terreuraanslagen, de stroom vluchtelingen. Zoveel lijden dat mensen elkaar aandoen. Hoe rijm je dat met de blijde boodschap?

• Marta verwijt Jezus: “Waar was God op het ogenblik van onnoemelijk lijden?” De geloofsbelijdenis ‘verrijzenis op de laatste dag’ geeft hier geen troost. Het enige houvast is Jezus’ antwoord: “Bij mij, de gekruisigde Messias, is er leven”. Marta’s antwoord hierop is: “Ik vertrouw erop dat Jij de Messias bent”.

• Marta treedt naar buiten, gaat het gesprek aan. Maria staat voor de in zichzelf gekeerde gemeenschap, die als het ware wakker geschud wordt door de oproep: “De Meester is er en vraagt naar je!”

• De steen voor het graf doet denken aan Paasmorgen. Jezus roept: “Lazarus, kom naar buiten!” Het ingesnoerde lijk treedt uit het graf, moet nog losgemaakt worden. Geen ‘Halleluja’. Volk en Thora aan banden gelegd!
  Ook onze kerk moet losgewikkeld worden uit wat naar dood riekt, uit al te enge verbanden. Levensecht, nabij, verstrengeld als een netwerk moet zij worden.

• De vrouwen en mannen in Burkina Faso, die voor een ander leven opkomen, scheuren zich los van knellende tradities en gebruiken en kiezen voor het leven!

Kieswijzer

Vasten is bewuste keuzes maken, is richting kiezen. Kiezen doen we niet altijd tussen zwart en wit. Het is vaak het ene doen en het andere niet laten. Het is meestal en/en, in plaats van of/of …

We kijken uit naar het herleven van de natuur, naar frisse adem die alles weer groen maakt. Voor boeren en tuinders is dat zeker het geval.

Op veel plaatsen in de wereld wachten mensen bang af wat de dag van morgen brengt. Naast het dorre land is er dreigend geweld, corruptie, uitbuiting, vernedering.

Oog in oog met wat de bijbel ‘dood’ noemt willen we geloven in de levenskansen. We zien het in mensen die opstaan uit de ontmoediging, hun lot in handen nemen en keuzes maken.

De keuze waarvoor de Bijbel ons vandaag plaatst, is: Marta en Maria.

Twee gezichten van één gemeenschap: de strijdende, naar buiten gerichte gemeenschap en de ingetogen, naar binnen gekeerde gemeenschap. ‘Werk en bid’ zeggen de monniken, ‘strijd en inkeer’ klinkt het in de bevrijdingstheologie. Twee pijlers van ons christelijk engagement.

We hoeven geen keuze te maken voor het één of voor het ander. Als christen hebben we beide te verdiepen, te versterken: stilte en solidariteit. Het één kan niet zonder het ander.

Mariam was een van de armsten in haar dorp. Samen met andere arme vrouwen kreeg ze de kans deel te nemen aan het TrickleUp-programma van AMR (Association Monde Rural), een partnerorganisatie van Broederlijk Delen. Dit programma voorziet een vorming tot ondernemerschap en een voorbereiding op de activiteit naar keuze van elke deelneemster, met een startsom. De kersverse onderneemsters worden gedurende drie jaar begeleid.

Mariam, zelf uit een pottenbakkersfamilie, koos voor de pottenbakkerij. Ondertussen werkt ze al met drie ovens.

Andere vrouwen van het grote familie-erf zitten mee in de zaak. Dagelijks worden aarden potten, schalen en kralen van het atelier naar de verkoopstal aan de grote weg vervoerd. Een vrouw heeft zich opgericht, een hele familie is uit de armoede opgestaan.

Hilde Baccarne (inleefreis Broederlijk Delen, zomer 2016)

Ebregisus van Maastricht

Feestdag: 28 maart

Nederland; 15e bisschop van de stad; † 596. Geschiedkundigen zijn ervan overtuigd, dat het hier een doublure betreft van de heilige bisschop Evergislus van Keulen († 594?; feest 24 oktober). Een heilige bisschop Ebregisus van Maastricht heeft dus nooit bestaan. Er zijn duidelijke aanwijzingen om deze veronderstelling te ondersteunen. Zo wordt van hem in de legende verteld, dat hij het geloof ging verkondigen in Trutmonia. Waarschijnlijk is dat het huidige Termogne. Daarmee zou Ebregisus zich buiten de grenzen van zijn bisdom hebben begeven, want dit plaatsje lag in het bisdom Keulen. Ook het feit, dat bisschop Bruno van Keulen zijn gebeente overbracht naar de St-Ceciliakerk aldaar, lijkt rechtstreeks afkomstig uit de berichten over Evergislus van Keulen. Hoewel de sterfdatum van Ebregisus volgens de legende valt op 21 december, staat zijn feest op 28 maart, vanouds de dag, waarop in het bisdom Keulen de overbrenging van Evergislus’ relieken naar de St-Ceciliakerk werd herdacht. Volgens de legende waren Ebregisus’ voorouders afkomstig uit Tongeren. Na de verwoesting van de stad zouden ze naar Huy aan de Maas zijn verhuisd. Daar moet Ebregisus dus geboren zijn. Hij werd op 12 januari 590 tot bisschop van Maastricht gewijd als opvolger van Perpetuus. Op een van zijn verkondigingsreizen overleed hij in de plaats Trutmonia op 21 december 596. Gedurende zeven jaar had hij zijn ambt uitgeoefend.

Drie eeuwen lang lag hij begraven in Trutmonia. Toen was het bisschop Bruno van Keulen die zijn gebeente liet overbrengen naar de St-Ceciliakerk in stad Keulen, waar het in een zilveren reliekschrijn werd geplaatst.

Campagne Broederlijk Delen – 4e zondag in de veertigdagentijd

Mijn visie – Jouw waarheid

Er is heel wat verblinding onder ons waardoor we alleen onze eigen waarheid zien, dwepen met één of ander

groot licht. Iedere waarheid heeft verschillende kanten. Daarom vullen de woorden op de kieswijzer elkaar aan. Het is niet het één of het ander.

De profeet Samuël moest leren zien met andere ogen. Bij zijn keuze voor een goede leider voor het volk mag het uiterlijk niet tellen. Hij moet leren zien zoals de Ene: met zijn hart. Dat leidt Samuël naar de keuze van de kleine ‘rosse’ David.

Ook het volk in Burkina Faso moet leren zien met andere ogen: gelijkwaardige verhoudingen tussen man en vrouw, ingewortelde tradities in vraag stellen, …

In het evangelie is er weerstand bij de bevrijdingsdaden van Jezus. Alle remmingen ten spijt, het goede breekt toch door. Het volk van Israël wacht op genezing van de blindheid. Met de man die naar de vijver van Siloam gestuurd wordt, is een begin gemaakt van de genezing aan blindheid. Deze man leert Jezus kennen als een profeet, als de verwachte mensenzoon, als licht voor de wereld.

Wat licht is voor de ene mens, voelt als een bedreiging voor anderen. De Farizeeën, die de echte zienden zouden moeten zijn, zijn de halsstarrigste blinden.

Ook onze samenleving heeft vele blinde vlekken. Angst vertroebelt de ogen, maakt hard en meedogenloos.

Grenzen worden gesloten. We hebben, in Noord en Zuid, nood aan grensverleggende figuren, zoals Amssetou in Burkina Faso, mensen die de dialoog mogelijk maken, die reeds zien wat nog niet te zien is.

Dat is ons perspectief op Pasen.

Kieswijzer

Vasten is bewuste keuzes maken, is richting kiezen. Kiezen doen we niet altijd tussen zwart en wit. Het is vaak het ene doen en het andere niet laten. Het is meestal en/en, in plaats van of/of …

De keuze waarvoor de bijbel ons vandaag plaatst, is: ‘mijn visie’ en ‘jouw waarheid’.

Dé waarheid is als een diamant met vele zijden. Bekijken we de diamant van één kant, dan zien we slechts een beperkt deel van het geheel. De zijden die we bekijken kunnen fonkelen van schoonheid en pracht, de keerzijde kan nog ruw zijn, onbewerkt, dof. Ons zien is altijd beperkt, zo ook onze visie, onze waarheid. Proberen te zien met de ogen van de ander, proberen te kijken naar de onzichtbare zijde. Het is de keuze om van mijn visie en jouw waarheid onze gezamenlijke kijk op deze wereld te maken. Om dan te zien wat nog niet te zien is: een flits van wie God voor ons wil zijn.

We werden warm onthaald in het dorp van ons eerste inleefverblijf. Matrassen naar buiten op het plein, wij

daarop en daarrond iedereen samengetroept. Mannen en jongens op de eerste rij, de vrouwen giechelend of wat schuchter daarachter en de kinderen bewogen er vrolijk tussenin. Vragen over en weer. Tot de dorpsoudste het woord nam en vroeg: “racontez nous la Belgique”. Tja, daar stonden we, met de mond vol tanden.

Want hoe beschrijf je België in enkele zinnen? Onmogelijk, dat snapt toch iedereen!

Toch kijken wij vaak zó naar de ander. Denken wij zo snel dat we het wel weten, een goed beeld hebben van de ander, het plaatje helemaal doorzien.

Patris Van den Bossche (inleefreis Broederlijk Delen, zomer 2016)

Geef Nu #Stortregen

De eerste van collecte voor Broederlijk delen zal gehouden worden op zaterdag 25 en zondag 26 maart 2017.

Stort je bijdrage op BE12 0000 0000 9292 en bezorg de boeren in Burkina Faso meer mogelijkheden om zelf keuzes te maken.

• 19 Euro: Je schenkt een boer een vorming over technieken die de vruchtbaarheid van de grond herstellen en beschermen. Zodat ook in de toekomst landbouw mogelijk blijft.
• 38 Euro: Je geeft één vrouw een lening voor een schaap dat zorgt voor extra inkomsten en kostbare mest. Zo kan ze uiteindelijk ook onderwijs en gezondheidszorg voor haar gezin betalen.
• 120 Euro: Hiermee kan een boerengroep een vrachtwagen huren voor één dag waarmee ze de verzamelde stenen vervoeren naar hun velden. Dankzij de bouw van erosiedijken sijpelt het water dieper in de grond en spoelt de vruchtbare grond niet weg tijdens hevige regenbuien. Het beschermde veld levert tot vier maal meer oogst op.

STORT REGEN VOOR BURKINA FASO

Maak van elke druppel een geschenk

Burkina Faso. Het land in West-Afrika roept beelden op van rood stof, kalende vlaktes en een uitputtende droogte. Met een regenseizoen van slechts vier maanden is het voor de boeren altijd al een uitdaging geweest om voldoende graan te produceren. Een tekort aan voedsel is dan ook een jaarlijks terugkomend probleem, vooral in het noorden van het land. De veranderingen in het klimaat maken de regenval boven¬dien wispelturiger en het regenseizoen nog korter. Hevige stortbuien zetten hele dorpen onder water en spoelen de vruchtbare grond weg. Terwijl daarna de droogte aanhoudt en zo de planten doet verwelken.
Ook Bourzanga, een afgelegen boerendorpje tussen de rots¬achtige heuvels, kreunt in het voorjaar onder de hitte. De voedselvoorraden raken binnenkort uitgeput. De overheid doet niets om de lokale bevolking hier vooruit te helpen. Het dwingt de boeren om zelf te zoeken naar andere manieren om voedsel te produceren en geld te verdienen om hun gezin te onderhouden. Gelukkig zijn de boeren hier vindingrijk.
Maak vandaag kennis met Amssetou, een energieke mama en lokale beroemdheid die een hoofdrol speelt in de strijd voor voldoende inkomsten. Want Amssetou wil zelf bepalen hoe zij haar leven inricht.

Moestuintjes oogsten succes

Thuisblijven, dat is niet voor Amssetou weggelegd. Voor dag en dauw gaat zij samen met de vrouwen in Bourzanga aan de slag op hun tuinbouwveld. “Een van de grote voordelen in Bourzanga is de nabijheid van het meer”, zo vertelt Amssetou. “De vrouwen in de omgeving zagen al heel vlug het potentieel om de braakliggende gronden daar te gaan bewerken.” In ruil voor een jaarlijkse bijdrage krijgen ze van de eigenaars een klein stukje grond dat ze mogen bewerken. Het veld is mak¬kelijk te irrigeren door water op te pompen uit het meer. De vrouwen telen er groenten gedurende de maanden dat er geen regen valt. Tussen alle huishoudelijke taken door ver¬bouwen ze op hun veld tomaten, ajuinen en kool. De vrouwen zorgen zo zelf voor een belangrijke variatie in de maaltijden van hun gezin.

Bewaren voor later

Een ander deel van de oogst is bestemd voor de verkoop. Op die manier hebben de vrouwen voldoende geld om bijvoor¬beeld extra eten te kopen of het schoolgeld van hun kinderen te betalen. De kolen en tomaten gaan rechtstreeks van de tuin naar de markt. Maar daar heerst een bikkelharde concur¬rentie. Onder meer door de aanwezigheid van geïmporteerde producten van grote bedrijven. Amssetou legt uit dat op die manier de prijzen kelderen en de vrouwen maar weinig verdienen aan hun harde werk. “Om dat tegen te gaan heeft ADIF met steun van Broederlijk Delen onlangs een magazijn gebouwd. Daar kunnen we de ajuinen uit de tuin bewaren. Het is voor ons interessanter om de ajuinen pas te verkopenwanneer de prijzen hoger staan.”

Landoald van Gent (ook van Wintershoven)

(Landoalt, Landowaldus)

Feestdag: 19 maart

Het moet halverwege de 7e eeuw geweest zijn dat bisschop Amandus van Maastricht († ca 675; feest 6 februari) naar Rome kwam, om de toenmalige paus, Martinus I († 655; feest 13 april), te vragen afstand te mogen doen van zijn bisschopszetel en zijn oude ideaal van rondtrekkend missionaris weer op te pakken. De paus steunde zijn verzoek van harte en stuurde met hem elf medewerkers mee terug naar het gebied dat nu gevormd wordt door de Zuidelijke Nederlanden.

Onder die elf bevonden zich Landoald, een priester uit Rome, maar van Longobardische afkomst, en zijn zuster Vinciana. Tot Landoalds gezellen behoorden verder de diaken Amantius, een Adrianus en nog zeven vrouwen; in sommige berichten komen we ook de naam van een Julianus tegen. Aangekomen in het gebied tussen Maas en Schelde werd aan Landoald hier de pastorale zorg toevertrouwd. Hij stelde zich achtereenvolgens in dienst van Amandus’ opvolgers op de zetel van Maastricht: Remaclus († tussen 671 en 675; feest 3 september) en – nadat deze op zijn beurt afstand had gedaan van zijn bisschopsambt: Theodardus († 670; feest 10 september). Het schijnt dat hij door zijn optreden de aandacht trok van koning Childerik II van Austrasië († 675), en dat deze hem rijke schenkingen deed. Misschien was het mede daardoor dat hij van Wintershoven aan de Herck (gemeente Kortessem, België) tot centrum van zijn apostolische activiteit kon maken. In 659 bouwde hij er een kerkje dat hij toewijdde aan Sint Petrus.

We mogen aannemen dat Vinciana en de zeven vrouwen er een soort kloosterlijk leven leidden en Landoald zowel geestelijk als materieel ondersteunden. Volgens de overlevering werd de latere heilige bisschop van Maastricht, Sint Lambertus († 705; feest 17 september) als klein jongetje door zijn vader, Aper, voor zijn eerste vorming aan Landoald toevertrouwd. Zouden de vrouwen dat niet voor hun rekening genomen hebben? Als we op sommige berichten moeten afgaan, heeft Vinciana na aankomst nog maar een paar jaar geleefd, gegeven het feit dat sommige bronnen 653 als haar sterfjaar geven. Hoe dan ook, zij en haar broer werden na hun dood begraven in hun kerkje te Wintershoven.

Geloofsavond: “Op weg met de Bijbel”

Op dinsdag 7 maart 2017 was er in de parochiezaal in Vroenhoven de eerste geloofsavond in deze vastentijd.

Het was een mooie avond met zang, gebed en bezinning rond het evangelie van de gedaanteverandering van Jezus.

Op dinsdag 28 maart 2017 is nog een tweede geloofsavond gepland. Zoals gebruikelijk gaat ook deze avond door in de parochiezaal in Vroenhoven. We starten om 19u.30 en eindigen omstreeks 21u.30. We gaan ons dan verdiepen in het evangelie van de genezing van de blindgeborene.

Traditiegetrouw voorzien we ook dit maal een lekker tasje koffie met een versnapering.

Van harte welkom!

Campagne Broederlijk Delen – 3e zondag in de veertigdagentijd

Iedereen draagt zijn steentje bij.

De oogst is liefst vier keer hoger dan op een veld zonder dijken.

De landbouwgronden in Bourzanga zijn zanderig en droog. Toch wil elke boer, zodra het begint te regenen, zo veel moge­lijk halen uit het korte landbouwseizoen.

“De boerenorganisaties in het uiterste noorden van het land hebben al meer dan dertig jaar ervaring in het beschermen van de grond tegen de oprukkende woestijn. Dankzij Broederlijk Delen kon ik van hen leren hoe ook wij de strijd tegen de honger en droogte kunnen aangaan”, zo zegt een geïnspireerde Amssetou. “Een van de technieken die ik oppikte en introdu­ceerde in Bourzanga, is het bouwen van de erosiedijken.”

In de verschroeiende hitte trekt Amssetou er samen met de vrouwen op uit om stenen uit de rotsen te kappen en te verzamelen. Met de steun van Broederlijk Delen huurde haar organisatie ADIF een vrachtwagen. Daarmee vervoeren ze de zware stenen naar de velden. Dankzij het harde labeur van de vrouwen kunnen de boerenfamilies kleine dijken bouwen op hun landbouwvelden. De schaarse regen wordt zo opgevan­gen en het water dringt dieper door in de bodem. 

“Tegelijkertijd vermijden we dat hevigere regenval later op het jaar de vruchtbare grond en zaden doet wegspoelen”, zegt Amssetou. Het is een zware opdracht, met een mooi resultaat. Het zorgt ervoor dat de oogst liefst vier keer hoger is dan op een veld zonder dijken. Binnen enkele maanden kunnen de boeren hun opslagruimtes vullen met gierst en granen: het basisvoedsel voor het Burkinese volk.

Maar een succesvolle oogst alleen volstaat niet om voldoende eten te hebben voor de eigen familie én nog wat over te hou­den voor de verkoop. Het is voor velen een moeizame zoek­tocht naar andere manieren om geld te verdienen. Mannen en jongeren zien vaak geen andere keuze dan weg te trekken uit het dorp, in de hoop elders werk te vinden. Vele vrouwen blijven achter om voor de familie te zorgen en rekenen op wat hun man of zoon mee naar huis brengt of opstuurt.

Derde zondag in de veertigdagentijd

Naar de bron – Over de grens

• Water, wij hebben er te veel, in Burkina Faso te weinig. Slechts één seizoen komt er regen, zo overvloedig dat het moeilijk op te vangen is. Alleen met de immense inspanning van vrouwen, mannen en kinderen die dijkjes bouwen, lukt het om de grond vruchtbaar te houden.

• In de woestijn zeurt het volk en vreest te sterven in het dorre land. De Ene komt Mozes te hulp. Met zijn herdersstaf mag hij op de rotsbodem slaan en er welt een verborgen bron op.

•  Ook het evangelie brengt ons bij een bron met water, weliswaar in vijandig gebied: Samaria. Daar gaat Jezus naartoe. Wanneer een Samaritaanse vrouw aan Jezus om water komt vragen, stoten we op heel wat taboes. De vrouw vertegenwoordigt het Samaritaanse volk dat er naar snakt terug deel uit te maken van het volk Israël. Jezus kan de woorden van God, de Thora, als levend water aanbieden.
  De Samaritaanse vrouw zet zich af tegen de vijf vreemde goden die haar volk heeft binnengehaald, evenmin wil ze onder de heerschappij van Rome leven. Jezus benoemt de vrouw als ‘waarachtig’.
  Een ander taboe is de plaats van aanbidding: Samaria heeft de berg, Israël heeft Jeruzalem. Als Johannes zijn evangelie schrijft is de tempel reeds verwoest. Wat rest is God ontmoeten tussen mensen in de beweging van de Geest. Jezus noemt het: God vinden in Geest en waarachtigheid.
  De vrouw beseft ten volle dat de tijd van de Messias is aangebroken, de scheidingsmuren zijn gevallen: terug één volk van Israël!

•  De energieke Amssetou uit Burkina Faso is net als in het evangelie een vrouw die verbinding maakt, dialoog op gang brengt. Ze groeide van verlegen meisje tot sterke persoonlijkheid die gezinnen – vrouwen èn mannen – aanspreekt en inspireert. Ook hier bij ons vinden wij zulke vrouwen, bewogen door de Geest.

Kieswijzer

Vasten is keuzes maken, is richting kiezen. Kiezen doen we niet altijd tussen zwart en wit. Het is vaak het ene doen en het andere niet laten. Het is meestal en/en, in plaats van of/of …

Vandaag plaatst de bijbel ons voor de keuze: ‘naar de bron’ en ‘over de grens’.

Vasten is dicht bij je kern komen, bij de bron van je bestaan en er God op het spoor komen. Is je innerlijke leven opzoeken en ontdekken waartoe je in staat bent.

Vanuit die bronervaring vind je inspiratie en motivatie om eigen grenzen te verleggen, om meer uit jezelf te halen dan tot nu toe mogelijk was.

Naar de bron gaan in Burkina Faso is een belangrijk sociaal gebeuren voor vrouwen en meisjes. Doorheen gesprekken en ontmoetingen aan de bron worden vast en zeker grenzen verlegd. Er worden, doorheen oude tradities, nieuwe methodieken uitgedacht en besproken.

De waterpomp is een belangrijke plek in Burkina Faso. Water halen is het werk van vrouwen, van meisjes. In de late namiddag, na een hele dag werken op het land, verzamelen de meisjes aan de pomp. Een gezin heeft zo’n tien à twaalf jerrycans water nodig. Dat zijn dus heel wat pompslagen en al die jerrycans moeten ook terug gedragen worden, gracieus op het hoofd. Hard labeur! Wij inleefreizigers konden zo’n volle jerrycan niet eens optillen. En toch heeft het moment van water halen iets gezelligs, ontmoetingsplek voor vrouwen, meisjes. Tijd voor een praatje, voor grapjes.

Patris Van den Bossche (inleefreis Broederlijk Delen, zomer 2016)

Broederlijk Delen 2017: Burkina Faso in de kijker

Dit jaar richt Broederlijk Delen dus de kijker op deze projecten in Burkina Faso. Helpen jullie mee om Amsettou en de vele anderen een rooskleurige toekomst te geven?

Dit weekend zal in een aantal parochies waar er geen mis is op de vierde zondag van de vasten al gecollecteerd worden voor Broederlijk Delen. Van harte aanbevolen!