Oktober: rozenkransmaand

De maand oktober wordt van oudsher ook wel de Rozenkransmaand genoemd. In deze maand is er bijzondere devotie tot de H. Maagd Maria, de moeder van Jezus. Tijdens het bidden worden de zogeheten Blijde, Droevige en Glorievolle Geheimen overwogen, een korte samenvatting van het levensverhaal van Jezus en Maria. Enkele jaren geleden zijn daar de Geheimen van het Licht aan toegevoegd.

Al in de Middeleeuwen werd de rozenkrans gebeden in kloosters. Het was met name de H. Dominicus van Caleruega (1170-1221), stichter van de Dominicanen, die dit gebed bevorderde, nadat Maria aan hem verschenen was. In de 14de en de 15de eeuw raakte het rozenkransgebed ook buiten de kloosters bij leken bekend. Met name door toedoen van de dominicanen, de jezuïeten en de rozenkransbroederschappen, waarvan de meest bekende in 1475 te Keulen werd opgericht en vandaar over de hele wereld verspreid.

Dat de oktobermaand de rozenkransmaand is heeft te maken met het feit dat in de katholieke kerk jaarlijks op 7 oktober het feest van O.L.V. van de Rozenkrans gevierd wordt. Het was de dominicaner paus Pius V die dit feest instelde ter nagedachtenis aan de overwinning op de Turkse vloot bij Lepanto op die datum in 1571.

De rozenkrans zal in de maand oktober in verschillende parochies van ons dekenaat een kwartier vóór de eucharistievieringen worden gebeden.

Hiëronymus van Bethlehem.

(Jeroom, Jeroen)

Feestdag: 30 september

Kerkleraar, een van de westerse kerkvaders. Hiëronymus werd geboren rond 347 in Dalmatië en overleed in Bethlehem (ca. 420). Hij studeerde in Rome, vertrok naar het Heilig Land, maar werd onderweg ziek en verbleef drie jaar als kluizenaar in Antiochië, waar hij Hebreeuws en Grieks leerde.

Op uitnodiging van paus Damasus kwam hij naar Rome, waar hij een groep vrouwelijke gelovigen rond zich verzamelde – onder wie de HH. Marcella* en Paula*. Nadien verbleef hij 34 jaar als boetende woestijnvader in de buurt van Bethlehem en maakte er een nieuwe Latijnse vertaling van de bijbel uit het Hebreeuws, de zogenoemde Vulgaat.

Hiëronymus wordt op drie verschillende manieren afgebeeld. Een bekende voorstelling is die als oude, halfnaakte kluizenaar bij een grot met een steen (waarmee hij zich op de borst sloeg als hij door seksuele begeerte werd gekweld), een gesel (zelfkastijding), een doodshoofd, een (bijbel)boek, een kruisbeeld waarvoor hij knielt, een zandloper en een leeuw die hij volgens de legende bevrijdde van een doorn in de poot.

Op sommige afbeeldingen wordt hij verleid door een naakte vrouw, fluistert de duivel hem iets in het oor of wordt hij door een engel gegeseld.

Een andere voorstelling: als kardinaal met boek, pen, kruisstaf met een of twee dwarsbalken, rode kardinaalshoed en leeuw. Die voorstelling berust op een middeleeuwse legende. Hiëronymus was wel raadgever van paus Damasus, maar nooit kardinaal. Door zijn purperrood kardinaalsgewaad onderscheidt hij zich evenwel van de andere kerkvaders.

Nog een portrettering is die als geleerde in een studeerkamer, met aan zijn voeten opnieuw de leeuw. Boven zijn hoofd bevinden zich weleens drie musicerende engelen (symbool van de Drie-eenheid). Overige attributen zijn hier: boek en pen, zandloper, schedel of kruisbeeld.

Hiëronymus van Bethlehem is patroonheilige van studenten, theologen, leraars, bibliothecarissen, correctors en vertalers.

Zijn hulp werd afgesmeekt tegen oogziekten (hij had zelf maar één oog en draagt op latere afbeeldingen soms een bril.

Mediazondag: 29 en 30 september 2018

Paus Franciscus sluit zijn boodschap voor Mediazondag af met een franciscaans geïnspireerd gebed, gericht tot de Waarheid in persoon:

Heer, maak van ons een instrument van uw vrede.
Help ons het kwaad herkennen dat binnensluipt in communicatie die geen gemeenschap schept.
Stel ons in staat het vergif uit onze oordelen weg te nemen.
Help ons te spreken over anderen als over broeders en zusters.
U bent trouw en betrouwbaar;
maak dat onze woorden zaden zijn van wat goed is voor deze wereld;
maak dat wij, waar rumoer is, het luisteren in praktijk brengen;
maak dat wij, waar verwarring is, inspireren tot harmonie;
maak dat wij, waar dubbelzinnigheid is, duidelijkheid brengen;
maak dat wij, waar uitsluiting is, solidariteit brengen;
maak dat wij, waar sensatiezucht is, soberheid brengen;
maak dat wij, waar oppervlakkigheid is, werkelijke vraagtekens plaatsen;
maak dat wij, waar vooroordeel is, vertrouwen wekken;
maak dat wij, waar agressiviteit is, respect brengen;
maak dat wij, waar valsheid is, waarheid brengen.
Amen

De aanwezigheid van de Kerk in de media vraagt inzet, kwaliteit en een degelijke uitrusting. De geldelijke steun van de geloofsgemeenschap is hierbij onmisbaar. De collecte tijdens het weekend van 29 en 30 september is voor deze projecten voorzien. Zo is er onder meer de website kerknet.be.
Maar liefst 140.000 mensen bezoeken elke maand de website. Vorig jaar waren het er nog 100.000. Ze bekeken het afgelopen jaar maar liefst 9 miljoen pagina’s op Kerknet, samen goed voor 125.000 bezoekuren! Met uw steun kan dit initiatief verder uitgewerkt worden.

Gerulf van Merendree

(Gerulphus, Gerolf, ook van Drongen)

Feestdag: 25 september

Gerulf is rond 740 geboren als zoon van de heer van Merendree in Oost Vlaanderen. Hij was nog een jongen en werd volgens de legende in het midden van de 8ste eeuw bij zijn terugkeer van zijn aanneming of vormsel te Gent stopten ze bij de abdij van Drongen om er de H. Maagd te bedanken. Dat gebed duurde volgens zijn peter te lang en zijn wegblijven beschouwde hij als een vorm van gebrek aan respect. Hij werd door zijn peet met het zwaard gedood en ter plaatse begraven. Het is waarschijnlijker dat dit een politieke afrekening was. In 915 werd zijn lichaam naar Drongen, bij Gent, overgebracht.
In of omstreeks 915 richtte de Vlaamse graaf Boudewijn II te Drongen een kapittel van seculiere kanunniken op in de collegiale Onze-Lieve-Vrouwkerk. Na de overbrenging uit het naburige Merendree van de stoffelijke resten van Sint-Gerolf begonnen te Drongen de mirakels uit de hemel te vallen, met de toeloop van geld spenderende vereerders tot gevolg.
De relikwiekast en het beeld van Sint-Gerolf kan men nog steeds zien hier in de parochiekerk. Sint-Gerolf is overigens tot vandaag de geliefkoosde patroonheilige van veel afdelingen van katholieke jeugdbewegingen, vooral de Chiro en de KSA.
Hij wordt wel afgebeeld als (oudere) edelman. Aangeroepen tegen koorts en hoofdpijn.

Abonnering Parochieblad 2019

Hopelijk genoot u van een deugddoende vakantie. Bij Halewijn zijn ze intussen weer volop aan de slag. Voor 2019 is er een verhoging van de abonnementsprijs ten gevolge van stijging van portkosten en verhoging van de prijzen van de grondstoffen en indexering van de lonen. Globaal is de prijsstijging beperkt tot 3%.
We slagen er dus in om elke week een gevarieerd weekblad bij onze abonnees te krijgen voor minder dan de prijs van één postzegel. Dat is maar mogelijk dankzij de inzet van onze vele vrijwilligers. Een project dat ons in binnen- en buitenland wordt benijd.

Stilaan zullen we beginnen met de abonnering van het parochieblad voor 2019 en dit voor 1 december.
De prijs is vastgesteld op 37 Euro.
Alvast dank aan de vrijwilligers die zich inzetten voor deze ophaling.

Moeder Teresa

Feestdag: 5 september.

Moeder Teresa heette oorspronkelijk Agnes Gonxha Bojaxhiu en was afkomstig uit Skopje, de hoofdstad van Macedonië (geboren: 26 augustus 1910). Haar ouders waren Albanezen. Die vormden de minderheid in Macedonië. Bovendien behoren Albanezen meestal tot de moslims, maar Agnes’ ouders waren katholiek, en dat wilden ze weten ook. Ze leerde thuis dat je moest opkomen voor je katholieke overtuiging, juist als je in de minderheid was. Toen Agnes 9 jaar oud was, overleed haar vader, totaal onverwacht. Nu stond haar moeder, Drana, alleen voor de opvoeding en verzorging van haar drie kinderen. Ze ging uit werken om aan de kost te komen, en leerde haar kinderen dat ze iets over moesten hebben voor anderen. Zo waste de kleine Agnes twee keer per dag een alcoholiste die niet meer voor zichzelf kan zorgen.

Omdat moeder zoveel aandacht besteedde aan de katholieke opvoeding van haar kinderen, kreeg Agnes natuurlijk boekjes te lezen over missionarissen in India. Daarin werd trots verteld hoe priesters, zusters en broeders hun eigen thuisland opgaven om in dat verre land de genade van God te verkondigen in woord en daad. Als zij dat ook eens ging doen? Die vraag liet haar niet meer los. Ze besloot erover te beginnen bij haar biechtvader. Vanaf haar zevende had ze geleerd elke maand te biechten. Intussen was ze al twaalf: “Vader, hoe kan je weten of je zoiets moet gaan doen?” Hij antwoordde: “Als je je echt gelukkig voelt bij de gedachte dat God je misschien roept om Hem te dienen, Hem en je naaste, dan is dat het bewijs dat je een roeping hebt.”

Op haar achttiende had ze haar besluit genomen: ze zou missionaris worden in India. De zusters waar ze bij wou intreden, stuurden haar eerst naar Ierland om Engels te leren. De hele buurt was uitgelopen om op het station afscheid van haar te nemen; het gebeurde tenslotte niet iedere dag dat iemand die je kende, zomaar geroepen werd om missionaris te worden. Zo begon ze aan haar kloosterleven. Toen de voorbereidingstijd voorbij was, werd ze ingekleed en koos als kloosternaam Teresa.

In het najaar van 1928 vertrok ze definitief naar India; ze kwam er begin 1929 aan. In het kader van haar verdere opleiding werd ze om te beginnen naar Calcutta gestuurd; daar hadden de zusters een hospitaaltje. Ze verzorgde er de zieken en maakte kennis met de stinkende armoede en de afzichtelijke ellende waarin duizenden mensen verkeren. In 1937 was haar opleiding tot kloosterzuster voltooid: ze legde haar eeuwige geloften af en werd benoemd tot directeur van een middelbare meisjesschool in het centrum van Calcutta. Hoewel ze haar taak prima uitvoerde, was ze niet gelukkig. Ze was immers niet naar India gekomen om voor beter gesitueerde mensen te zorgen. Ze verlangde naar haar armen, voor ze te zorgen, hun te laten zien dat God er ook was voor hen; daar wilde ze bij horen, er zelfs tussen wonen en hun leven delen. Maar ze had zich met haar geloften nu eenmaal gebonden aan het klooster, en moest doen wat er van haar gevraagd werd.

Twee jaar had haar worsteling geduurd. In 1939 – ze was pas 29 – was ze uitgetreden. Ze hulde zich in haar witte gewaad met blauwe bies en volgde bij de Medische Missiezusters een verpleegstersopleiding; dat zou ze nodig hebben in haar nieuwe leven. En zo was ze tenslotte in de krottenwijken van Calcutta verschenen, en had ze de verbazing van de armen daar gewekt. Wie deed nou zoiets? Wie wilde in deze stinkende ellende wonen? Maar ze scheen het te menen en won hun vertrouwen. En het merkwaardigste was: ze straalde bij alles wat ze deed. Ze leek wel een engel van God zelf, nee ze wás een engel.

Op 19 maart 1949 komt het meisje terug, dit keer zonder juwelen of dure kleren. Ze heeft haar beslissing genomen, zegt ze. Ze sluit zich eenvoudig bij Moeder Teresa aan. Andere meisjes volgen: het volgend jaar zijn er al zeven. Moeder Teresa ziet hoe de groep uitgroeit tot een echte nieuwe kloosterorde. In 1950 geeft de paus er toestemming voor. Ze kiezen voor de naam “Orde van de Missionarissen van de Naastenliefde” (Missionaries of Charity). De meisjes die toe willen treden, leggen de drie kloostergeloften af van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid; ze beloven heel hun persoon toe te wijden aan de allerarmsten van de wereld en niets, maar dan ook helemaal niets voor zichzelf te houden. “Daarin ligt je vreugde. Maar dat kun je alleen maar volhouden als je elke dag de nodige tijd besteedt aan persoonlijk en gemeenschappelijk gebed”, aldus Moeder Teresa.

De orde groeit en ook het werk neemt toe. Moeder Teresa bidt voor meer roepingen en haar gebeden worden overvloedig verhoord. Ze is in staat veel meer opvanghuizen te openen, ook buiten India, ja over de hele wereld, van Afrika tot Zuid-Amerika, van de slums in de grote steden van Amerika tot in Rotterdam aan toe. En steevast kiezen ze ervoor te gaan wonen temidden van de allerarmsten. Zo willen ze laten zien dat God er ook voor hen is. De orde bloeit. Moeder Teresa reist intussen de wereld af om haar zusters in andere landen te steunen en ze wordt meer en meer gevraagd om mensen toe te spreken. Hoewel haar boodschap vaak dezelfde is en in enkele zinnen samengevat kan worden, luistert iedereen aandachtig. Dat ze daarbij vasthoudt aan de standpunten van de katholieke kerk, ook als het gaat over omstreden kwesties als abortus en geboorteregeling, nemen zelfs degenen die het daar niet mee eens zijn, op de koop toe. Het zijn immers niet alleen mooie welgemeende woorden, maar ze doet wat ze zegt, en de liefde straalt van haar gezicht.

In 1979 krijgt Moeder Teresa de Nobelprijs voor de Vrede. Bij die gelegenheid is het de gewoonte dat er een overvloedig banket wordt gegeven. Ze vraagt echter of het geld dat nodig is om het banket te bekostigen, deze keer aan de armen in Calcutta gegeven kan worden. Dat gebeurt. Op 5 september 1997 overlijdt Moeder Teresa in het Moederhuis in Calcutta, toch nog onverwacht, al is ze intussen 86 jaar oud. Veel mensen over de hele wereld – of ze nu gelovig zijn of niet – zijn diep geraakt: “We hebben een echte heilige verloren. En daar heeft onze tijd juist zo’n behoefte aan.”

In 2003 wordt Moeder Teresa door Paus Johannes Paulus II zalig en op 4 september 2016 door paus Franciscus heilig verklaard.