WELZIJNSZORG – 1 op 5 loopt school in de buitenbaan

Onze kinderen en jongeren zijn onze toekomst. Zij maken de wereld van morgen, zij moeten kunnen dromen, leren en groeien. Ze starten niet met een wit blad. De maatschappij zoals ze er is, wordt hun leefwereld, waar ze verder op bouwen. De context waarin kinderen en jongeren opgroeien is sterk verschillend. Elke leerling heeft z’n eigen context. Kansrijk en kansarm komen samen terecht op de schoolbanken.

Uit elk kind het allerbeste halen moet de doelstelling zijn van het gehele onderwijs. De realiteit is echter anders. Kinderen uit gezinnen in armoede hebben meer kans op slechtere schoolresultaten, op zittenblijven, op schoolmoeheid. Hebben ze minder talent? Of moeten ze veel meer afstand afleggen dan kinderen in de binnenbaan?

Gevangen in het armoedeweb

Hoe komt het dat de sociale ongelijkheid zo’n sterke invloed heeft op de schoolresultaten? Eén van de verklaringen is dat de kinderen en jongeren ook gevangen zitten in het armoede web. Ze ondervinden de gevolgen van armoede op verschillende levensdomeinen,waaronder onderwijs, maar evengoed huisvesting, sociale contacten, vrije tijd,gezondheid …

De ene uitsluiting hangt samen met de ander een versterkt elkaar. Als je bijvoorbeeld je huiswerk moet maken in dezelfde ruimte waar je kleine broertje lawaai maakt tijdens het spelen en mama aan het koken is, dan zal je je moeilijker kunnen concentreren. Of wie in armoede leeft is vaker ziek en veel lessen missen omwille van ziekte heeft geen goede invloed op de slaagkansen.

Ongelijkheid op school

Ook op school speelt de armoedesituatie verder door. Wie met weinig middelen moet rondkomen, merkt al snel dat kosteloos leerplichtonderwijs nog veraf is. Al in de basisschool lopen de kosten, ondanks de maximumfactuur, voor sommigen al te hoog op. In het secundair en hoger onderwijs wordt dat alleen maar moeilijker.

De kostenproblematiek is slechts één factor. Wel één die soms veel bepaalt. Al te vaak zien leerlingen te veel af van problemen met schoolkosten, terwijl zij zich daar eigenlijk niet mee bezig moeten houden. Kinderen en jongeren in armoede weten meestal zeer goed dat er thuisarmoedeproblemen zijn en proberen waar ze kunnen mee te helpen, soms door zelf al te beslissen aan welke activiteit ze wel of niet deelnemen, omdat ze weten dat die kost er niet meer bij kan.

Ook scholen weten niet altijd hoe om te gaan met onbetaalde schoolfacturen. Nog in te veel scholen wordt de leerling betrokken partij bij betalingsproblemen. Nota’s in de agenda, een herinneringsbrief meegeven met de boodschap dat de rekening nog moet betaald worden, in klasverband ophalen van bijdragen, rapporten niet meegeven omwille van betalingsachterstand …

Jammer genoeg zijn er scholen waar grof in de fout wordt gegaan in de omgang met gezinnen in armoede, in de meeste gevallen is het echter een gebrek aan kennis of tools om hier goed mee om te gaan.

Jaarthema Bisdom Hasselt: Hij stapt met ons mee. Luister… Horen, zien, zwijgen…

Drie jaar waren ze samen op stap.
Ze hadden gehoord
hoe Hij mensen aansprak
en gezien hoe Hij mensen aanraakte.
Zwijgend waren ze Hem blijven volgen.
Drie dagen reeds hoorden ze niets meer van Hem,
zagen ze Hem niet meer
en hun zwijgen begon te wegen.

Toen voelden ze…
Wij moeten laten horen wat Hij ons heeft laten horen!
Wij moeten nu laten zien wat Hij ons heeft laten zien!
Wij moeten nu spreken zodat Hij verder leeft.

Antoon Vandeputte

Catharina Labouré

Feestdag: 20 november

Als Zoë Labouré geboren in 1806 in Fain-les-Moutiers als negende van elf kinderen in een boerengezin. Haar moeder stierf toen ze negen was en een tijdlang deed Zoë het huishouden, tot haar vader in 1830 de toestemming gaf toe te treden tot de Dochters van Liefde van de H. Vincentius* in Parijs. Zij nam de kloosternaam Catharina aan en werkte als ziekenverzorgster.
Catharina Labouré kreeg er verschillende visioenen, had de stigmata en hoorde een stem die haar zei dat een medaille gemaakt moest worden met daarop de beeltenis van Onze-Lieve-Vrouw zoals zij haar had gezien (de ‘Medaille van de Onbevlekte Ontvangenis’).
Met een of meerdere van die medailles in de hand wordt zij voorgesteld, gekleed in het blauwe ordekleed met grote, wijduitstaande witte kap. Omdat ze dikwijls de duiven in de kloostertuin voederde, wordt ze ook met deze vogels afgebeeld en is zij patrones van de duivenmelkers.
Zij overleed in 1876 en werd heilig verklaard in 1947.

Collecte voor de kerkelijke opleiding in het weekend van 17 en 18 november 2018

De vorming van priesters, diakens en leken is van levensbelang voor de toekomst van onze Kerk. Een priesteropleiding in ons bisdom Hasselt duurt zeven jaar (vijf jaar studie en twee jaar stage). Steeds belangrijker wordt de opleiding, vorming en begeleiding van diakens, parochieassistenten, pastorale animatoren, catechisten, gebedsleid(st)ers en vele andere geëngageerde christenen. Wij mogen blij zijn dat heel wat mensen in de afgelopen jaren betrokken zijn geweest bij diverse vormingsactiviteiten.

Hoewel vaak een bijdrage wordt gevraagd van de deelnemers, is deze onvoldoende om alle kosten te kunnen betalen. Daarom wordt beroep gedaan op ieders milde bijdrage. Om de geloofsgemeenschappen te ondersteunen en te begeleiden zijn mensen en middelen noodzakelijk. Dit is een bisschoppelijke collecte, bestemd voor de opleiding en vorming in ons eigen bisdom.

Herdenking 100 jaar wapenstilstand Wereldoorlog I

In Flanders fields – In Vlaamse velden

Het gedicht ‘In Flanders Fields’ is een van de meest beklijvende herinneringen aan WO I. John McCrae, een Canadese legerarts, schrijft het na de dood van zijn goede vriend en landgenoot luitenant Alexis Helmer. Helmer sneuvelt op 2 mei 1915, na de ontploffing van een granaat tijdens de tweede Duitse gasaanval. Omdat er geen aalmoezenier aanwezig is, verzorgt McCrae zelf de uitvaart van zijn vriend. Rouw en oorlogstrauma vormen dan ook de inspiratie voor zijn gedicht. Majoor John McCrae werkt op dat ogenblik in een hulppost tussen Ieper en Boezinge. Hij behandelt er meestal slachtoffers van de Duitse gasaanvallen.

Vlaanderens hart bloedt in zijn kollebloemen open,
tussen de kruisjes door, die, rij naast rij geplant,
het simpel teken zijn, waaronder wij steeds hopen,
dat onze milde dood de vrede werd voor dit land.

Bij rode dageraad volgden wij in het blauwe
den zoeten leeuwerik, wiens jubel werd gestoord
door schroot en vloek en klacht. Tot men ons kwam houwen
en op dit Vlaamsche veld ons streven werd gesmoord.

Gij, die nu na ons leeft, wij reiken u de toortsen,
verheft ze naar het licht, elk roepe een nieuwen held:
verbreekt gij onze trouw, dan wordt in wreedste koortsen
ons ’t heilig verbod te slapen in dit veld:
in elke kollebloem zouden wij blijvend bloeden!

We nodigen iedereen uit om aan de talrijke herdenkingsdiensten en -vieringen in onze gemeente deel te nemen.

Dank U

Wij danken alle vrijwilligers en vrijwilligsters die weer zo goed hun best deden voor het versieren van onze kerken en het opluisteren van de vieringen bij gelegenheid van Allerheiligen en Allerzielen. Uw inzet in dienst van de liturgie is een getuigenis van uw geloof. Dank U en proficiat!