Bidden om de gaven van de Geest

Pinksteren is de afronding, het orgelpunt van Pasen.

Dank zij de heilige Geest die over ons neerdaalt

worden wij ten volle paasmensen.

Zeven staat symbool voor die volheid.

De gave van de Geest is dan ook zevenvoudig.

Ik ben het vlammetje van geduld.

Dikwijls word ik gedoofd als mensen morren tegen elkaar

omdat het niet vlug genoeg gaat naar hun zin.

Heilige Geest, ontsteek in ons de vlam van het geduld.

Ik ben het vlammetje van vriendelijkheid.

Als ik vele zure gezichten zie, doof ik uit,

maar bij een hartelijke goeiedag, ga ik weer branden.

Heilige Geest, ontsteek in ons het vuur van de vriendelijkheid.

Ik ben het vlammetje van de dankbaarheid.

Ik doof uit als mensen het allemaal vanzelfsprekend vinden

wat ze allemaal krijgen.

Maar ik ga feller branden

als er welgemeend ‘dankjewel!’ gezegd wordt bij een attentie.

Heilige Geest, ontsteek in ons het vuur van de dankbaarheid.

Ik ben het vlammetje van de vergeving.

Ik ga branden als er na de zoveelste ruzie

toch weer vergeven wordt.

Heilige Geest, ontsteek in ons de vlam van de vergeving.

Ik ben het vlammetje van de eerlijkheid.

Ik ga uit wanneer iemand de waarheid geweld aandoet,

wanneer iemand iets wegneemt wat van een ander is.

Ik ga weer branden als mensen hun fouten durven toegeven.

Geest van Jezus, ontsteek in ons het licht van eerlijkheid.

Ik ben het vlammetje van de vrede.

Op zoveel plaatsen in de wereld

word ik gedoofd door oorlog en geweld.

Maar hevig ga ik branden

als mensen vredevol met elkaar leven.

Geest van Jezus, ontsteek in ons het licht van de vrede.

Ik ben het vlammetje van vertrouwen op God.

Ik houd op te branden

zodra mensen hun zekerheid zoeken in geld en rijkdom.

Maar ik verwarm het hart

waar mensen in hun leven

ruimte geven aan Gods initiatief.

Geest van Jezus, ontsteek in ons het vuur van Godsvertrouwen.

Samen kunnen we de coronacrisis overwinnen

De Nationale Veiligheidsraad gaat op 3 juni na wanneer de godsdiensten in ons land opnieuw kunnen samenkomen om religieuze diensten te houden. Intussen werden de veiligheidsmaatregelen goedgekeurd die daarbij zullen gelden. Vandaag bezorgen we die aan alle plaatselijke verantwoordelijken. Zo kan de voorbereiding op het opnieuw samen vieren in onze kerken tijdig worden opgestart.

Dit weekend vieren we het hoogfeest van Pinksteren. Weliswaar kan het nog niet samen in onze kerken, maar dat verhindert ons niet om te bidden om de komst van de Heilige Geest. De vrucht van de Heilige Geest is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, vertrouwen, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Het zijn gaven om te laten groeien in ons en in dienst van alle mensen.

De eerste, voorzichtige fase van de opheffing van de lockdown in onze kerken zal nu hopelijk snel kunnen aangevat worden. De overheid heeft in deze eerste fase een maximum van 100 deelnemers per viering vastgelegd. En tegelijk moet een afstand van anderhalve meter worden gerespecteerd waardoor dit aantal in kleinere kerken nog lager zal liggen. Het is niet vanzelfsprekend, maar de veiligheid en de gezondheid van eenieder staan voorop.

Misschien zullen in deze eerste tijd onze vieringen omwille van alle beschermende maatregelen wat minder hartelijk lijken. Maar toch kunnen we ons daarom niet minder laten voeden door zijn Woord en Brood, op de adem van de Geest. En wie een broze gezondheid heeft of om andere redenen twijfelt om deel te nemen aan de eucharistie onder deze beperkende voorwaarden, zijn er nog de vieringen op radio en televisie.

Alle richtlijnen om opnieuw samen te kunnen vieren, zijn samengebracht in een protocol, opgesteld onder begeleiding van deskundigen en goedgekeurd door de overheid. Alle plaatselijke kerkverantwoordelijken ontvangen vandaag dit protocol. Het is online beschikbaar via de portaalwebsites Kerknet en Cathobel. Voor concrete informatie over de plaatsen en uren waarop lokaal eucharistie gevierd wordt, is het aangewezen contact opnemen met de plaatselijke verantwoordelijke.

Het nieuwe ‘samenleven’ als gevolg van de coronacrisis vergt creativiteit en engagement. Het veronderstelt vooral aandacht en zorg voor al diegenen die te lijden hebben onder de gezondheids-, economische en sociale crisis. Nogmaals onze welgemeende dank aan allen die zich voor hun medemens inzetten, dichtbij en verderaf. We hebben in de afgelopen weken op tal van plaatsen hiervan deugddoende voorbeelden mogen ervaren.

Samen maken we deze ingrijpende coronacrisis een stukje lichter. Samen kunnen en zullen we ze overwinnen.

Zalig Pinksteren!

De Bisschoppen van België

29 05 2020

Pinksteren

Er heerste een conflict, een hevig conflict! Een conflict tussen de wind en de zon! Allebei wilden ze weten wie de grootste kracht had en wie de sterkste was! En die twist duurde lang, zeer lang.

Toen besloten ze om gewoon een wedstrijd te houden; Omdat de zon in het diepste van haar hart heel grootmoedig was, liet ze het aan de wind over om de opdracht te bepalen.

De wind dacht na, en na enige tijd zei hij: “Zie je daar die man? hij heeft juist een nieuwe jas gekocht, lekker warm en zacht. Ik wed met jou dat het voor mij een kinderspel is om hem die jas van het lijf te blazen. Kijk maar, ik begin er al aan!”  Hij blies en blies, hij liet het stormen met de kracht van een orkaan. De wind greep de plooien van de jas en trok eraan. Hij probeerde de jas met geweld van het lijf van de man te scheuren. Maar hoe harder hij blies, hoe meer de man de jas om zich heen wikkelde en het lukte maar niet om hen de stof van het lijf te blazen. Op het laatste ging de wind, volledig uitgeput, liggen. Nu is het mijn beurt, zei de zon, en begon met een paar lichte zonnestralen de man te strelen. Daarna verhoogde ze haar warmte nog een beetje. De man keek omhoog, zag het stralende gezicht van de zon en trok blij en helemaal vrijwillig zijn warme jas uit.

Het is niet altijd verstandig om tekeer te gaan als een hevige storm. Er is een tijd voor de wind en er is een tijd voor de zon. Soms kom je met een aantal warme zonnestralen veel verder dan met de hevigste orkaan.

Daarom mogen we blij zijn dat er voor de Geest, die God ons als helper stuurt, niet allen het beeld van een hevige wind wordt gebruikt. De beelden die in de schrift voor die Geest worden gebruikt, verduidelijken ons dat die Geest van God in staat is om op heel verschillende manieren te werken. De stormachtige wind, die toen op die eerste pinksterdag de leerlingen door elkaar wervelde, die hen uit hun lethargie rukte en hen dwong om op te staan en naar buiten te treden, die stormwind was toen beslist de beste oplossing. De geest moest op dat ogenblik juist op die manier werken. Het was een tijd van de wind!

Vandaag, in onze tijd, lijkt het me meer een tijd voor de zon te zijn, een tijd voor die Geest, die niet alleen als een stormwind, maar ook als vurige tongen werkt, als een verwarmend vuur dat de kou en de duisternis verdrijft. De mensen hebben vandaag geen stormwind nodig die hen door elkaar wervelt. Er is al genoeg onrust in de wereld. En de mensen hebben ook minder nood aan wind die hen aanzet tot nieuwe activiteiten. Ze hebben al zo veel afspraken en vergaderingen. Nu hebben de mensen warmte nodig. Een eerlijke warmte die het dikke, koude pantser, dat ze als een harnas om hun hart hebben gelegd, kan doorbreken.

De mensen hebben vandaag zon nodig! De zon van de Geest, die oplichtende verwarmende tongen uit vuur, die de kou uit onze wereld en ook uit onze Kerk kunnen verdrijven.

Want ook in onze Kerk heerste en heerst soms nog altijd een koude geest. De meesten onder ons kennen ze toch nog, al die oude geboden en voorschriften, die niets anders bewerkstelligden dan de voortdurende angst dat we God op een of andere manier zouden hebben beledigd en ons daarvoor uiteindelijk ook een zware straf boven het hoofd hing. Daardoor voelde onze Kerk zich naar buiten toe ook zo ijzig aan. Gelukkig heeft de warmende zon van de Geest, die warmte die ons terug bewust heeft gemaakt van de goedheid en de mensvriendelijkheid van God, de bovenhand gekregen en gelukkig is die zon eindelijk terug opgegaan aan de horizon van onze Kerk.

Wij hebben haar warmte nodig! Onze Kerk heeft het vuur van de Geest nodig. Een vuur dat ook de dubbele moraal uit onze kerk verdrijft. Die dubbele moraal die al diegenen met de vinger wijst die in hun leven ooit mislukking hebben gekend, bv in hun relatie, maar die tezelfdertijd onder het tapijt keert dat wij voor God allemaal onvolmaakte mensen zijn en dat niemand onder ons foutloos is. Fouten die wij doorgaans heel goed kunnen verbergen achter mooi geschilderde voorgevels.  In onze parochies en pastorale eenheden hebben we warmte nodig. Warmte die ons wederzijds bemoedigt om onze fouten in te zien, niet om beter dan de anderen te willen zijn, maar om elkaar zo te nemen als we werkelijk zijn? Ieder met zijn sterke, maar ook met al zijn zwakke kanten.

Die Geest hebben we nodig, de Geest van goedheid en wederzijds begrip. De Geest die het groot gelijk uit onze harten verbant en die ons doet toegeven dat niemand onder ons de waarheid in pacht heeft, maar dat we allemaal samen onderweg zijn. Onderweg naar de waarheid, die we alleen bij God kunnen vinden.

Dat nieuwe Pinksteren is zeer nabij, we moeten het niet zelf maken, het zal over ons komen zoals ook het eerste Pinksteren over de leerlingen kwam. Het zal in ons openbreken want het zaad van dat nieuwe Pinksteren is in onze parochies en pastorale eenheden reeds aanwezig. We moeten er zelf niets voor doen, maar we mogen ons voor die nieuwe Geest ook zeker niet afsluiten.

Rouwen in coronatijden

Rouwen is door de coronacrisis nog wat persoonlijker en eenzamer geworden dan het al vaak was.

Kerknet vroeg rouwexpert Manu Keirse naar zijn visie.

Verborgen verdriet

Afscheidsplechtigheden en begrafenissen worden in beperkte familiekring gehouden, gedachtenisvieringen worden ‘ergens’ in de toekomst georganiseerd; dat lezen we deze dagen overal in de overlijdensberichten. We vinden het evident in de context van de voorgeschreven maatregelen, maar achter deze berichten zit meer verdriet verborgen dan we ons realiseren.

De dood wacht niet tot de maatregelen voorbij zijn

De omstandigheden waarin de laatste levensdagen van de overledene zijn verlopen, lezen we in zo’n bericht niet. Woonzorgcentra laten geen bezoek toe, ook ziekenhuizen zijn slechts beperkt toegankelijk. Enkele zeer dichte familieleden zijn vaak de enigen die nog toegelaten worden. Thuissituaties zijn vaak niet veel beter: mensen sterven eenzamer dan anders, hun zorgverstrekkers doen hun uiterste best om bij hen te zijn terwijl ze onder zeer hoge druk staan.

Een naaste vriend van de persoon kan daardoor niet bij de laatste dagen en ultieme afscheidsmomenten aanwezig zijn, terwijl daarbij vaak een bijzonder licht op de levensgeschiedenis wordt geworpen.

Het zijn momenten die je anders je leven lang in je herinneringen bewaart

Onze maatschappij draagt vriendschap hoog in het vaandel, maar een goede vriend die veel van zijn leven met de persoon deelde, verliest wellicht deze momenten.

Afscheid nemen in beperkte kring

Afscheidsvieringen worden momenteel verplicht in beperkte kring georganiseerd met slechts een klein aantal aanwezigen en genoeg afstand tussen iedereen. Wie mag op de dienst aanwezig zijn en wie niet? Hoe kan je je persoonlijk meeleven vormgeven vanop anderhalve meter afstand? Is het beter om de dienst uit te stellen tot een later tijdstip?

Een afscheidsviering is een maatschappelijk gebeuren, een ritueel dat in alle culturen bestaat. Het wil persoonlijk verdriet een publieke erkenning geven. Het is een eerste stap naar nieuwe verbondenheid en vergemakkelijkt de verdere contacten. Je moet die stap niet alleen zetten, maar je bent een schakel in een gemeenschappelijk gebeuren. Het is ook een kans om je emoties te delen met anderen.

Rouwen is een sociaal gebeuren

Toch is de overleden persoon in een uitvaart niet lijfelijk aanwezig. De uitvaartviering is er vooral voor de levenden en niet voor de doden. Je kan mensen helpen om nog allerlei zaken uit te spreken tegen de overledene.

De eenzaamheid die veel mensen in verdriet in andere omstandigheden ook al meemaken, is nu maatschappelijk voorgeschreven. Ze rouwen nu vaak alleen of met hun gezin. Het is nooit gemakkelijk om bij iemand op rouwbezoek te gaan, maar nu missen we het wel omdat we onze solidariteit niet kunnen tonen. Als je niet op de uitvaart kan zijn, kan je toch intens aanwezig zijn door een brief te schrijven naar de familie in rouw of – voor de digitale generatie – een attente boodschap te posten op sociale media. Schrijf over je herinneringen aan de persoon, hun engagementen, hoe ze je geraakt hebben. Het respect dat je zo betuigt aan de overledene is voor de nabestaanden vaak een hart onder de riem.

Rouwen in quarantaine

Rouwen is nu nog moeilijker dan anders, maar Manu Keirse geeft ons enkele tips voor wat we wel kunnen doen vanuit quarantaine:

• Wanneer je wel aanwezig kon zijn in de laatste ogenblikken van het leven, schrijf dan de indrukken van die momenten neer om ze later te delen met anderen die die kans niet hebben gehad. Je kunt ook een boodschap van de stervende doorgeven aan de familie en vrienden die er niet bij konden zijn of omgekeerd. Vier belangrijke zaken zijn van grote waarde: “sorry”, “ik vergeef je”, “ik dank je”, “ik hou van je”.
• Organiseer met de nabestaanden later een herdenkingsmoment. Die herdenking zal zich ook kunnen verfijnen tot een treffend eerbetoon in de tijd die intussen verstrijkt. De genodigden kunnen gevraagd worden om een herinnering neer te pennen en die in een gesloten omslag mee te brengen. Achteraf kunnen de nabestaanden duurzame verbondenheid voelen terwijl ze de boodschappen lezen.
• Besef als bezoeker dat er geen magische formule is om de pijn van het gemis weg te nemen, ondanks je luisterende aanwezigheid en je attente zorg. Probeer niet op te beuren of raad te geven, maar laat gebeuren wat er gebeurt. Door mensen in verdriet te willen richten op het positieve geef je de boodschap dat je hun pijn niet erkent.
• Veel slachtoffers van het coronavirus zijn mensen op oudere leeftijd, die al een wankele gezondheid hadden. Kijk niet naar de leeftijd van de persoon die is gestorven, maar naar de leegte in het leven van de mensen die er nog zijn.
• Adequate hulp kan je meten in termen van respect, zorg, eerlijkheid en je capaciteit om echt te luisteren en present te blijven bij hevige emoties. Dit vraagt in de eerste plaats om ‘intensiteit’ van aanwezigheid. Het betekent dat je ‘getuige’ bent van hun verdriet in plaats van de richting te willen bepalen en er onmiddellijk iets aan te willen doen. Getuige zijn betekent meer observeren dan doen, meer luisteren dan spreken en meer volgen dan leiden. Zo bevestig je de waardigheid en de autoriteit van de persoon in verdriet. Troosten is geen dam opwerpen tegen het verdriet, maar juist een bedding waarin het verdriet mag stromen.
• Ten slotte: voor velen is het moeilijk hun weg te vinden doorheen het verdriet, en mensen die willen helpen willen het wel goed doen, maar hebben zo weinig over verlies en verdriet geleerd. Het kan helpen als je mensen iets te lezen geeft over verlies en verdriet of als je er zelf iets over leest. Twee suggesties: ‘Vingerafdruk van verdriet. Woorden van bemoediging’, en ‘Helpen bij verlies en verdriet. Een gids voor het gezin en de hulpverlener’.

Hemelvaart van de Heer

Iedere goedwillende dienstverlener, zelfs de beste christen ziet het ooit wel eens even helemaal niet zitten. Zo iemand is als de sporter zonder coach. Het coachen van een sportclub, een voetbalclub bijvoorbeeld, is geen eenvoudige zaak. De spelers moeten gemotiveerd worden, bemoedigd, uitgedaagd tot grotere prestaties, de contacten met heel veel mensen moeten worden onderhouden, hij moet corrigeren, af en toe voordoen hoe het moet enzovoorts. Terwijl een club floreert kan het gebeuren dat zo’n goeie coach zich tijdelijk afmeldt. Hij is voor een tijdje weg naar een wat onduidelijke bestemming. Laat het waar zijn dat er even een adempauze is; er is ook meteen een probleem. Meteen ontbrandt er een strijd over wie het tussentijds voor het zeggen heeft, een zekere ontreddering valt over de club ook al valt er niet aan te ontkomen dat ze het even zelf moeten doen. De coach komt wel terug, maar wanneer en hoe? Ziehier de situatie waarin de eerste leerlingen verkeerden enige tijd na Pasen. Op het ene moment is Jezus nog verrassend in hun midden en op het andere moment lijkt Hij in rook te zijn opgegaan. Zo wordt het ook beschreven in de Handelingen van de apostelen.

Uit niets blijkt dat de apostelen dit aanleiding vonden om er een feest van te maken. Integendeel. Ze blijven zitten met een hele hoop vragen, met de kernvraag: Hoe moet het nu verder? De neiging om voorlopig alles plat te leggen, in afwachting van de terugkomst, is groot. Maar dan wordt hen duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling is. Ze zullen verder moeten gaan in dezelfde geest en op dezelfde manier als hun is voorgezegd en voorgedaan. Tien dagen later zal diezelfde Geest zich inderdaad van hen meester maken, met Pinksteren. Daar mag en moet terecht alle hoop op gevestigd zijn.

Nu, vandaag, zijn we eeuwen verder en het lijkt er soms op dat die Hemelvaartsomstandigheden van indertijd nog net zo actueel zijn als toen: Er verdringen zich aan de bovenkant allerlei mensen die zeggen dat zij het nu voor het zeggen hebben, maar ze hebben niets zinnigs te zeggen. Er is dringend behoefte aan een inspirerende gedachte, een inspirerend woord. Wie is in staat de bemoediging van Jezus zelf over te nemen en door te geven, nog eens een keertje voor te doen hoe het moet?

Wij weten intussen dat inderdaad die inspirerende geest zich plotseling van die eerste leerlingen heeft meester gemaakt. Die kwam niet van degene die intussen had geprobeerd de baas te spelen. Die overkwam hen zoals aangekondigd. Nu wij nog.

Hemelvaartsomstandigheden geven eigenlijk weinig reden tot een feest. Wel de toezegging dat die situatie van tijdelijke aard is. Bovendien is het een vrije dag. De mogelijkheid ligt er dus om vandaag een mentale openheid en bereidheid in te zetten.

Zo van: Laat Pinksteren over mij maar komen, ik ben er klaar voor. Dan kan het weer gebeuren dat die gaven ons toevallen: wijsheid, goede raad, sterkte, moed en al die andere gaven van de Geest. Wie intens naar dit soort dingen verlangt en er om durft te bidden, krijgt vandaag of morgen, met Pinksteren of later, wat hij vraagt. Een introductiedag, zo’n Hemelvaartsdag.

Pauselijk gebed in deze coronatijd

In deze verwarrende coronatijd heeft  onze paus Franciscus gebeden tot Onze-Lieve-Vrouw van de Goddelijke Liefde. Hij vroeg haar om “de smeekbeden van ons, die beproefd worden, niet te minachten”, maar “ons van ieder gevaar te verlossen” en Italië en de wereld te beschermen.

Het hele gebed dat de paus bad, luidde:

O Maria,

u schittert altijd op ons pad

als een teken van redding en hoop.

We vertrouwen onszelf aan u toe, gezondheid van de zieken,

die bij het kruis deelnam aan Jezus’ pijn,

uw stevig staande houdend.

U, redding van het Romeinse volk,

weet wat we nodig hebben,

en we weten zeker dat u zult voorzien,

zodat wij, net als in Kana in Galilea,

weer vreugde mogen zien en mogen feesten

na deze tijd van beproeving.

Help ons, moeder van Goddelijke Liefde,

om de wil van de Vader te aanvaarden

en te doen wat Jezus ons zei,

die zelf ons lijden op zich nam

en ons verdriet droeg,

om ons, door het kruis, te leiden

naar de vreugde van de verrijzenis.

Amen.

Bezinning in de meimaand

Samen met Maria en de andere volgelingen vormden de apostelen een kleine hechte gemeenschap.
Ze bezonnen zich over alles wat ze met Jezus hadden meegemaakt, en ze bleven zich ook zeer innig met Hem verbonden voelen. Ze volgden zijn voorbeeld na, door zich vol vertrouwen tot God te richten als tot een Vader. Ook voor ons blijft het gebed nog steeds de kern van ons geestelijk leven.

Maria, u bent de moeder van Jezus.

Het lijden van uw lieve Zoon,

hebt u met pijn in uw hart gedragen.

U weet wat lijden is.

Wij komen tot u, Maria,

met het lijden en de pijn

van zovele zieke mensen,

eenzame en verlaten mensen;

met het lijden van moeders om hun kinderen

en allen die hen dierbaar zijn.

In onze onmacht komen wij naar u toe,

wij mogen naar u opzien.

Uw lieve glimlach bemoedigt ons,

en wij vertrouwen op u.

Bid voor ieder van ons.

Laat ons niet moedeloos worden,

maar met vertrouwen ons kruis dragen,

uit liefde voor Jezus.

Maria, help ons. Wij geloven in u.

Want uw moederhart is zo groot,

dat u heel de mensheid opneemt in uw liefde.

Wij vragen uw moederlijke zegen.

Sta ons bij, iedere dag van ons leven

tot in eeuwigheid. Amen

Maria De Backer, Zomergem

Meimaand – Mariamaand

Moeder Maria,

vandaag ben ik dan weer bij jou beland.

Heel wat tijd ging heen sinds mijn kleine kinderhanden

een ruiker legden aan je voeten.

Vandaag kom ik weer met je praten, Moeder,

maar niet meer lijk een kind

dat zonder zorgen is.

Moeder, hier ben ik met alles : met geloof in ieder mens

en in een Vader die allen onder zijn hoede houdt,

met hoop op nieuwe dagen

waarop gebroken en vervlogen dromen

weer levenskrachtig worden,

met liefde die onvermoeibaar is.

Maar mijn geloof is vaak ook heel klein,

mijn hoop zo vlug verschraald

en mijn liefde zo beperkt.

Moeder, ik kom vandaag niet om te bidden

of om te vragen, maar gewoon om je te zeggen

dat jij een echte moeder bent.

Amen.

Moederdag

Zondag 10 mei 2020 vieren we moederdag. Het zal allemaal net iets anders zijn dan de andere jaren door de maatregelen ter bestrijding van het coronavirus..

Op deze 2de zondag van mei wensen wij alle mama’s, oma’s, moekes… een heel fijne moederdag toe.

Het is een enige gelegenheid om hen te danken voor hun liefde en waardering, want moeder-zijn is meer dan een biologische relatie, het is ook mentor zijn, kok, interieurverzorger, taxi-chauffeur en vooral een vangnet wanneer je hen het hardst nodig hebt.

Omdat God niet overal kon zijn, heeft Hij “ de moeder” geschapen!

Ook onze hemelse moeder Maria willen we niet vergeten in deze meimaand. We vertrouwen ons aan haar toe en bidden dat ze ons begeleidt en steunt in deze moeilijke dagen:
Lieve Moeder Maria, ik wijd U al mijn zorgen toe, opdat U ze in Uw Hart kunt begraven.
Ik wijd U al mijn verdriet toe, opdat U mij met Uw glimlach kunt troosten.
Ik wijd U al mijn lasten toe, opdat Uw liefde ze mij kan helpen dragen.
Ik wijd U al mijn werken toe, opdat Uw handen de mijne kunnen leiden.
Ik wijd U mijzelf toe en ieder die mij dierbaar is, opdat U voor ons kunt zorgen, elk ogenblik van de dag en de nacht, tot in ons laatste levensuur.
Ik wijd U alles toe wat ons toebehoort, opdat het ook Uw eigendom zou worden, want op alles wat in Uw armen gesloten wordt, rust de hemelse zegen.
Ik wijd U alle mensen toe die hun tijd met ons willen delen, opdat al onze relaties vruchtbaar mogen zijn en bezield worden door de ware hemelse vrede.
Wil U ontfermen over alles wat ons pad betreedt, O hemelse Moeder, opdat ons leven gezuiverd wordt, en wij ons altijd mogen verheugen in de zaligheid van Uw tegenwoordigheid.