Gaan we de politieke toer op? Neen, maar die dag bestaat wel degelijk en is ingesteld door de Verenigde Naties in 1977 en vastgelegd op 29 november. En gezien de actualiteit is het wel zinvol er even bij stil te staan. Het is niet onbelangrijk om te weten dat er in Israël en Palestina zo’n 140.000 Palestijnen christenen zijn.
Twee-statenoplossing?
Dat was het voorstel van de Verenigde Naties om een einde te maken aan een jarenlange ruzie of conflicten die maar geen politieke oplossing kregen: de Joden kreeg hun staat Israël, de Arabische Palestijnen hun staat Palestina. De staat Palestina bestond uit de Westbank, een grondgebied op de Westelijke Jordaanoever plus Gaza, een strook grond tegen de Middellandse zee. Het was de uitkomst van jarenlange, verschrikkelijk ingewikkelde discussies over stroken grond en eigendommen. De grote politiek aanvaardde die oplossing maar Israël heeft zich daar nooit mee verzoend en ook heel wat Arabische landen vonden het ook maar niks. De realiteit is dat de onderhandelde oplossing van de Verenigde Naties niet gerespecteerd wordt. Dat leidt dan weer regelmatig tot gewapende conflicten en tussendoor tot allerlei pesterijen die de sfeer blijven vertroebelen.
Om enkele dingen te noemen. Het is en blijft een doorn in het oog van de Joden dat de Arabieren het voor Joden allerheiligste tempelplein in Jeruzalem beheren en er ook nog twee moskeeën op bouwden. Het zijn en blijven zware pesterijen dat de Israëli’s systematisch nieuwe, zwaarbewaakte Joodse nederzettingen bouwen op grondgebied dat aan de Palestijnen is toegewezen.
Abraham
Voor de superingewikkelde geschiedenis van Israël en het Joodse volk moeten we minstens teruggaan tot ‘de vader in het geloof’ Abraham. Zijn roeping door God situeert zich in de Bijbel rond 1850 voor Christus. Volgens de Bijbel wordt Abraham door God uit Ur in Chaldea, (het huidige Irak?) geroepen met de woorden: “Trek weg uit uw land, uw stam en uw familie naar het land dat Ik u zal aanwijzen (Genesis 12,1). Eeuwen later, rond 1200, zegt God aan Jozua vooraleer hij ‘het beloofde land’ intrekt: “Nu moet u zich voorbereiden om met heel dit volk de Jordaan over te trekken naar het land dat Ik aan de Israëlieten ga geven. Zoals ik Mozes beloofd heb, geef Ik u iedere plek die uw voetzool betreedt; uw gebied zal zich uitstrekken van de woestijn tot de Libanon en van de Grote Rivier, de Eufraat, … tot de grote zee in het Westen” (Joz. 1,2a-4). Gelijkaardige beloften komen regelmatig terug in het Oude Testament. Vele Joden nemen dit letterlijk en gaan er dus van uit dat zij dit land van God zelf hebben gekregen.
Maar anderzijds lees je in de Bijbel ook: “Zo spreekt de Heer: ‘Gij moet een vreemdeling niet slecht behandelen en hem het leven niet moeilijk maken want ge hebt zelf als vreemdeling in Egypte gewoond’ ….” (Exodus 22,20). Maar tegelijk lezen we hoe de Israëlieten die onder leiding van Mozes uit Egypte kwamen, in het land dat zij betreden onder leiding van Jozua, de daar levende stammen proberen uit te roeien ….
Stam, volk, natie
Wat maakt een volk tot volk? Wanneer is een Jood een Jood geworden en wanneer een Palestijn een Palestijn? En hoe wordt bepaald wie waar mag wonen? In het verleden is het wellicht alleen maar opgelost door te vechten, te veroveren en er een verdediging (leger) op na te houden. Toen rondtrekkende groepjes mensen (nomaden) geleidelijk ergens een vaste woonplaats zochten zal dat letterlijk niet zonder slag of stoot gebeurd zijn. Het lijkt erop alsof we geen stap verder zijn geraakt. De beste verdediging lijkt nochtans onderhandelde afspraken maar daar is veel goede wil en wederzijds vertrouwen voor nodig.
Wie heeft het gezag om te zeggen waar de Joden mogen wonen of de Palestijnen? De Verenigde Naties proberen scheidsrechter te spelen maar dat lijkt op dit ogenblik, gezien wat er in Gaza gebeurt, totaal mislukt.
Angst
Israël dat letterlijk omringd is door Arabische volkeren voelt zich constant bedreigd. Als er dan Arabieren in het land zelf wonen, de Palestijnen, dan voelen ze zich nog meer bedreigd van binnenuit.
Tenzij …. ja, tenzij men elkaars vertrouwen gaat winnen. Maar dat lijkt een utopie. De gesprekken die sinds 1948 gevoerd worden – 75 jaar al! – hebben niets concreets opgeleverd. En ondertussen gaat men door met elkaar te pesten en de duivel aan te doen. Israël bouwt Joodse nederzettingen in gebieden die aan de Palestijnen zijn toegewezen en niemand heeft het gezag om hun dat te verbieden. Het is duidelijk een poging om het land op termijn helemaal voor zichzelf alleen te hebben. Wat dan met de Palestijnen? Hamas (terroristen?, vrijheidsstrijders?) proberen de rechten van de Palestijnen te vrijwaren. Maar op deze manier???
Broederlijk Delen schrijft
“Ondertussen is het onze plichtom mensenrechtenverdedigers te blijven steunen. In Palestina wordt dat vandaag uiterst moeilijk gemaakt. Zes prominente Palestijnse organisaties waaronder onze partner Defense for Children International – Palestine (DCI-P), werden recent als terreurorganisatie gebrandmerkt door de Israëlische overheid, zonder voorlegging van enig geloofwaardig bewijs om die beschuldiging te staven. Dat maakt dat onze partner en de andere organisaties vogelvrij zijn verklaard en dat het personeel op elk moment kan gearresteerd worden en veroordeeld worden tot zware gevangenisstraffen, zonder een proces, die naam waardig. Het maakt ook dat het voor ons uitermate moeilijk wordt om onze partner nog financieel te steunen. Hun uiterst belangrijke mensenrechtenwerkingwordt onmogelijk gemaakt waardoor Palestijnse kinderen helemaal onbeschermd dreigen achter te blijven.”
Ligt de waarheid in het midden? Maar wat is de waarheid en waar ligt het midden?
Rik Palmans
