De eerste dinsdag van augustus 2024 trok ons dekenaat traditiegetrouw naar de Maagd der Armen in Banneux. We voelden ons met deze plaats verbonden vanuit ons verleden toen we nog tot het bisdom Luik behoorden. Ten tijde van de verschijningen was de bisschop van Luik trouwens een Limburger uit Valmeer, nu behorend tot ons dekenaat. Monseigneur Louis-Joseph Kerkhofs was de eerste om na ernstig onderzoek, de verschijningen te erkennen. Wat ons bijzonder aantrekt in Onze-Lieve-Vrouw van Banneux is de titel die ze zichzelf gaf: ‘Ik ben de Maagd der Armen’. Al wie klein en eenvoudig, nederig en bescheiden is wordt door haar met open armen ontvangen. Dit jaar luide het thema in Banneux dan ook ‘Veilig onder Maria’s mantel’.
Eerste groet
Of je nu uren in de bus moet zitten of je legt een kortere afstand af de eerste blik bij het uitstappen is rondkijken en zich afvragen: “Waar kunnen we hier een ‘goei djat’ koffie drinken?’ Dat hoort nu eenmaal ook bij een bedevaart. Trouwens in de bus was al aardig wat gebeden en werden verschillende intenties geformuleerd.
Toch is er vóór de Eucharistieviering van 11 uur ruim de tijd om Maria persoonlijk te gaan groeten aan de verschijningskapel en/of aan de bron. Velen neemde dan ook de tijd om er te bidden en een kaarsje te branden.
Eucharistieviering
De klokken roepten ons samen in de Sint-Franciscuskapel. Tegen 11 uur stroomden onze meer dan 200 bedevaarders samen. De meesten waren met de bus gekomen. Anderen die met eigen auto kwamen, sluiten aan. Iemand had zelfs 65 km afgelegd met de fiets. Acht priesters en twee diakens gingen voor in de dienst. Het intredelied ‘Wij willen samen vieren de daden van de Heer’ drukt een oprecht verlangen uit. Er werd aandachtig geluisterd naar lezingen en homilie, er werd krachtig meegebeden en gezongen. Het was waarlijk een feest als de Heer in ons midden komt.
Gebedsweg of kruisweg
Na de middag was er keuze. Een grote groep ging de gebedsweg van de verschijningskapel naar de bron. Het was een wandelende bezinning die helemaal stont uitgeschreven in het mooie bedevaartboekje. Het is en blijft een sterk moment als je de handen kan steken in het water van de bron, een gebaar dat Maria ook aan Mariette Beco heeft gevraagd.
Tegelijk waren een dertigtal mensen samengekomen aan de Sacramentskapel. In de schaduw van de bomen – want het was goed warm die dag – gaan we stap voor stap, bezinnend en biddend de lijdensweg van de Heer. Het bedevaartboekje bood ons een mooie tekst die intens werd gevolgd en mee gebeden. En zoals het de laatste jaren meer en meer gebruikelijk is, laten we de Heer niet in het graf achter maar gedenken we ook zijn verrijzenis.
Lof en ziekenzegening
Het was prachtig weer en er werd regelmatig omgeroepen dat het lof en de ziekenzegening zullen doorgaan op de esplanade. Tegen vijftien uur waren rolstoelers en de mobiele bedevaarders verzameld onder de schaduwrijke bomen. Het ‘Benedictus qui venit’ moet ver buiten de esplanade te horen zijn. God werd lof toegezongen, onze dringende beden om heling en genezing werden krachtig uitgesproken en het was een ontroerend moment als de zieken en alle andere aanwezigen van dichtbij met de monstrans werden gezegend.
Geestelijk gesterkt hebben we weer wat bagage opgedaan om de komende tijd goed door te komen.
Dank aan iedereen die de bedevaart hebben mogelijk gemaakt.
En zoals het goede Vlamingen (en wellicht ook andere nationaliteiten) past is een krachtige koffie of een stevige pint een heerlijke afsluiter van een mooie bedevaartsdag.
Rik Palmans
