Het was ontegensprekelijk een geweldig kroningsjaar. Met een dankbaar hart en een beetje weemoed kijken we nog één keer achterom.
Meedoen …
… is belangrijker dan winnen. Dat is een olympische leuze. En bij deze kroning hebben velen meegedaan en heeft iedereen gewonnen.
Ik droomde op een nacht dat ik in de hemel was. Toen ik God tegenkwam vroeg ik Hem of Hij de kroning had gezien. “Neen” zei God “Ik ben zelf mee opgestapt”. Tienduizenden hebben de processie gezien maar 3200 wàren de processie en hebben ze dus niet gezien. Ze hebben ze beleefd, ze hebben ze gemaakt. En daar mogen we al die mensen ten zeerste dankbaar voor zijn. Nochtans verklaarden al die processiegangers stuk voor stuk: “Het waren heerlijke dagen”. Het meedoen, het groepsgevoel, de onderlinge vriendschap, de verbinding … het gaf een voorsmaakje van de hemel. Het was een beetje de verwezenlijking van wat we zo dikwijls bidden: ‘Uw Rijk kome. Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel’. De kroning, een stukje #verbinding met de hemel.
Nazorg
Wie dacht dat het kroningscomité zich die 10° juli lui languit achterover in de zetel heeft gelegd vergist zich schromelijk. Er was nog zoveel werk te doen al hebben enkele luttele vakantiedagen wel deugd gedaan.
Een belangrijk maar mooi werk was de groepscomités te ontvangen. Op zes woensdagavonden zijn telkens drie groepen ontvangen om te luisteren naar hun bevindingen. Alle achttien waren ze bijzonder blij met hun beleving. Ze spraken allemaal hun waardering en dank uit naar het kroningscomité en allemaal hadden ze al oog voor de editie van 2030: verjonging van het bestuur en reeds vele inschrijvingen op de teller.
De moeilijkheden en schoonheidsfoutjes werden ijverig en plichtbewust genoteerd om er in de toekomst zeker rekening mee te houden.
Anekdotes …
Vóór de Sacramentsprocessie in een naburig dorp komt een jonge gast buiten adem de sacristie ingelopen want hij moet een vlag dragen in de processie. Bij de nadere kennismaking vertelt hij dat hij meegaat in de kroning met de vlaggengroep ‘van het college’. Ik vertel dat het toch wel een beetje zwaar is, vier keer processie en vier keer avondspel helemaal op het einde. ‘En dan heb ik die week ook nog voetbalkamp’ zegt hij ‘maar ja, als je aan iets begint moet je het ook afmaken’ zegt de veertienjarige.
Op zeven jaar kan veel gebeuren. Een vrouw die haar man verloor die zo naar de kroning had uitgekeken om voor de zoveelste keer mee te gaan vertelt dat aan de voorzitter van een processiegroep. De voorzitter: ‘Mag ik een foto van hem? dan dragen ik hem mee in de processie onder mijn kleed …’
Na één van de oefenavonden willen we nog een pint gaan drinken. Terrassen overvol en dus maar naar binnen. Komt er plots een jongeman binnenlopen om te zeggen dat er een tafeltje vrij is. Als ik die man dank voor de vriendelijk attentie antwoordt hij: ‘Geen dank. Ik moet toch mijn rol van Christus waar maken, hé’.
Tijdens het avondspel is er een jongetje dat zeer nauwlettend opkijkt naar zijn mama om toch de gebaren maar goed te doen. Attente papa zet ondertussen in een teder gebaar het scheefgezakte keppeltje van het jongetje mooi recht.
Er waren ook nog sommige Romeinse soldaten die in de vroege uren slag leverden op een terras.
Wandelend door de versierde straten kom je waakzame burgers tegen die met emmers water en volle gieters de dorstige bloemen gaan laven.
Er is de ontgoocheling van mensen van goede wil die zo graag voor de zoveelste keer mee wilden opstappen maar helaas moeten vaststellen dat het deze keer echt niet meer zal lukken. En er zijn ook de mensen die niet meer meekunnen maar wel een kleed sponsoren voor iemand die het moeilijk kan betalen.
Zeven jaar geleden verzamelde een reporter van een vrije radio wat reacties van processiegangers met de vraag waarom ze meegingen. Een achtjarige die ook die vraag kreeg antwoordde heel boos ‘Omdat ik moet van mijn papa!’. Zeven jaar later staat hij op het podium met overtuiging de arm uit te strekken, de hand op het hart leggen, het hoofd eerbiedig buigen en fors meezingen. Papa en broer naast hem.
Op een dag in de kroningsweek is een vlag losgekomen. De Vlaamse leeuw hangt nog met één klauw aan de mastkoord. Onze vlaggenman weet daar raad op. Met de vislijn naar beneden halen. Een tijd later komt hij effectief met een vislijn de basiliek in. Terwijl hij op de trap naar boven loopt roept de suisse hem achterna: ‘Heb je de wormpjes bij?’
En zo zijn er nog vele maar we gaan het hierbij laten. Het is meer dan mooi geweest. Nog eens van harte proficiat en hartelijke dank aan iedereen en tot 2030! of tot vroeger want in januari 2026 beginnen we er weer aan en dat is binnen goed twee jaar …
Rik Palmans
