De geest is gewillig

 

De stap- en zangoefeningen op de speelplaats van het ‘college’ (viio!) vielen mee. Met een stok kon ik wat steunen en de afstanden waren kort. De twee prachtliederen van de vissers kenden we nog goed.  De klederen mooi gestreken en verpakt in een papieren zak, pasten als gegoten. En nu vooruit naar de oefenprocessie op vrijdagavond.

“Papa, je moet niet meer meegaan, denk aan je rug, je hebt al drie prothesen en uw leeftijd …”. Ze bedoelen ouderdom! De dokter schreef de gepaste medicatie met de aanmaning toch maar op te passen. MAAR … ik ben gedreven … Met mijn fietske verken ik toch de ganse streek, dat gaat toch goed … én de Kempische keikop. Dus vertrokken mijn vrouw en ik naar de Motten. En avant … ‘Wij voeren op ’t meer van Genesareth en wij dachten als vissers te sterven …’ Het was bijna zo, stekende rugpijn en het linkerbeen als verlamd … De pintjes van ‘Eddy’ hielpen niet!

 

Maar het vlees is zwak

 

In de arm van Victoire sukkelde ik van de basiliek naar huis onderweg op menig muurtje pauzeren en de pijn verbijten. Slotsom: mijn baard afscheren en mijn tiende deelname ligt in het water.

Dan maar gauw een plaatsje op de zittribune en een stoel voor het avondspel reserveren. Naar de eerste processie. Ik zag de groepen vanaf Moerenpoort mooi aankomen. Prachtig hoe al die groepen het leven van Maria uitbeelden ieder op zijn eigen manier, met indringende muziek en liederen en met schitterende klederen. Je voelt het bezield zijn van iedere deelnemer van klein tot groot, van jong tot oud. Maar je zal het mij niet kwalijk nemen. Toen de ‘vissers’  (het afscheid) voorbijkwamen, mijn ‘oude’ groep …, hoe kan een man op zijn 85ste nog zo weemoedig worden?

Waar ik nog echt naar uitkijk is het Avondspel. Ochgod, de weervrouw voorspelt hevig onweer en dan nog vooral in Limburg. Hoevelen hebben niet gezegd: dat kan en mag niet in Tongeren daar zal ‘zij’ voor zorgen! Blijkbaar heeft iedereen in de Ambiorixstede een rotsvast geloof want toch trokken ze met duizenden naar de startplaats. Enkele druppels, paraplu’s weg, de plastieken jasjes in de broekzak en op weg voor de grote ommegang langs de ringlaan. De vijf vlaggen op de vernieuwde toren vieren mee.

 

Toch voldoening

 

Juist op tijd voor het avondspel, nog één plaats vrij en dan juist op de eerste rij vlak voor de trap waar de vissers met hun vrouwen naar beneden komen, al zingend. Ik ben gelukkig! De bindteksten worden prachtig gebracht door de verteller. De groepen streven allemaal naar de grootste onderscheiding, de verlichting, het geluid, de zang en de muziek. Ontroerend mooi. De gehandicapte jongen in een rolstoel naast mij die met zijn mama van Knokke naar hier kwam leeft stilletjes mee met zijn houten rateltje. Het beeld van Onze – Lieve – Vrouw wordt het podium opgedragen. Iedereen staat eerbiedig recht. Geen regen, geen storm, geen hagelstenen, alleen een zachte bries! De vele, vele processiegangers verdienen een pluim, de medewerkers een applaus. Waar is mijn rugpijn?

In 2016 werd er gezegd: “Dat gaat in 2023 niet meer lukken”. Maar je ziet wel! Op naar 2030!!

Naar een café op de Grote Markt, een goeie trappist met mijn ‘oude’ vrienden op de gezondheid van àlle deelnemers én de leiding.

 

‘Onze – Lieve – Vrouw, u bent en blijft de “Oorzaak onzer Blijdschap”. We zien elkaar nog in de basiliek!

 

Toon Scheepers